Гісторыя, якую ўсе прывыклі прачытваць як прытчу пра спакусу, грэхападзеньне і пакараньне, гаворыць, хутчэй, пра складаны працэс росту і сталеньня людзей.

У гэбрайскім тэксьце, па вялікім рахунку, няма ні Адама, ні рабрыны, ні Евы, ні яблыка. І больш дакладны пераклад кардынальна мяняе сэнс гэтай гісторыі.

Ці хацеў Бог, каб чалавек вечна хадзіў па садзе? Ці не жадаў ён, што чалавек зробіць выбар, які непазьбежна парушыць яго загад? Гэтыя складаныя матывацыі Бога ствараюць другі, ценявы сюжэт гісторыі. У ім зьмей будзе гаварыць голасам Бога, жанчына будзе мяняцца і набываць новыя функцыі, і аповед нарэшце выйдзе за межы саду на базавы, пракаветны сюжэт. Сюжэт, які распавядае нам пра тое, што значыць быць чалавекам.