Вусная гісторыя існуе столькі, колькі існуе гісторыя наогул. Можна ўспомніць і Герадота, які карыстаўся вуснымі аповедамі, калі пісаў сваю «Гісторыю»

Жуль Мішле імкнуўся суаднесці ўспаміны сведак французскай рэвалюцыі з матэрыяламі архіваў.

З цягам часу стаўленне да ўспамінаў мянялася некалькі разоў. У перыяд прафесіяналізацыі гістарычнай навукі ад іх адмовіліся, але праз стагоддзе вусная гісторыя вярнулася ў навуковы і грамадскі дыскурс. На сёння яна атрымала акадэмічнае прызнанне ў Злучаных Штатах Амерыкі і большасці краін Еўропы.